Savremeni fizičar Mičio Kaku objašnjava 11 dimenzija multiverzuma

Dr Mičio Kaku: "matematika je božiji jezik"

Fizičar, profesor teorijske fizike, jedan od vodećih naučnika moderne fizike i autor mnogih poznatih djela Mičio Kaku objašnjava zašto drugi univerzumi u mulitverzumu mogu imati mnogo više dimenzija (naime 11) i zašto bi mogli da sadrže Ajnštajnov "Božji um”.

Osnovni pojmovi kojima se Mičio Kaku služi da bi opisao svoje teorije i stavove:

"Multiverzum": prema teoriji nije fizičko mjesto, već koegzistira sa našim univerzumom u apstraktnom dijelu stvarnosti i stvarajući u s svakom trenutku višestruke verzije nas, koje žive u bezbrojnim univerzumima, jedni pored drugih. Multiverzum je uključujući i univerzum u kome mi živimo. Zajedno, ovi univerzumi sadrže sve što postoji: cjelinu prostora, vremena, materije, energije i fizičkih zakona i konstanti koji ih opisuju.
"Hiperprostor": prostor koji pruža bezbroj mogućnosti kada se oslobodi ograničenja tri dimenzije. U takvom prostoru bi bilo moguće: putovanje kroz vrijeme, brzina veće od brzine svjetlost, crvotočine, paralelni univerzumi itd.
"Teorija struna": je pokušaj da se u okviru fizike čestica usaglase principi kvantne mehanike i opšte relativnosti. Ukoliko se uspije u tome, ova teorija bi mogla biti tzv. Teorija svega”, tj. precizan naučni opis svih sila i stanja materije.

Pitanje: Da li postoje samo tri dimenzije u drugim univerzumima ili bi ih moglo biti više? 

Mičio Kaku: "Vjerujemo, iako još uvijek ne možemo dokazati, da se naš multiverzum univerzuma sastoji od 11 dimenzija. Razmislite o ovoj 11-dimenzionalnoj areni i u ovoj areni postoje mjehuri/baloni koji plutaju, a omotač balona predstavlja čitav univerzum, a mi smo kao muve zarobljeni na lepljivoj traci za muve. Mi smo, zapravo, zalijepljeni za površinu balona. To je trodimenzionalni balon. Trodimenzionalni balon se širi i to je ono što se naziva Teorija Velikog praska. Ponekad se ti baloni mogu sudarati, a ponekad razdvojiti i za to tvrdimo da je Veliki prasak. Dakle, čak imamo i teoriju samog Velikog praska. Prema Teoriji struna postoje baloni različitih dimenzija. Najviša dimenzija je 11-a. Ne možete preći preko jedanaeste dimenzije, jer univerzumi postaju nestabilni posle 11 dimenzija. Ako bih napisao teoriju o 13-, 15-dimenzionalnom univerzumu, bio bi nestabilan i urušio bi se u 11-dimenzionalni univerzum. Ali u 11-toj dimenzija možete imati “balone” koji su 3 dimenzionalni, 4-dimenzionalni, 5-dimenzionalni. To su membrane, pa ih na kratko nazivamo mozgovima. Dakle, ti mozgovi mogu postojati u različitim dimenzijama i recimo da P predstavlja dimenziju svakog mjehura, tako da ih zovemo p-mozgovi. Dakle, p-mozak je univerzum u različitim dimenzijama koji pluta u mnogo većoj areni, a ova veća arena je hiperprostor o kome često govorim.

Takođe zapamtite da svaki balon/mjehur vibrira i svaki pri tome stvara muziku. Muzika ovih membrana su subatomske čestice. Svaka subatomska čestica predstavlja notu u vibracionom nizu ili vibracionoj membrani. Dakle, vjerovali ili ne, sada imamo “kandidata” za "Božji um" o kojem je pisao Albert Ajnštajn tokom poslednjih 30 godina svog života. "Božji um" u ovoj slici koju opisujem bi bila kosmička muzika koja rezonira kroz 11-dimenzionalni hiperprostor."

(Snimljeno 29. septembra 2010. godine. Intervju je odradio Pol Hofman)​
​